«Μήδεια»: Γράφοντας από την αλπική… Γλυφάδα

Γράφω από μια Γλυφάδα αλπική. Τέτοια όπως δεν τη θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν – κι ας κοντεύω τα 50

Κι ας είμαι γέννημα θρέμμα των γειτονικών Σουρμένων, δυο δρασκελιές απόσταση. Και θέλω να δώσω μόνο εικόνα, αυτή που αιχμαλωτίζει το βλέμμα και σίγουρα σταλάζει μια στάλα ποίησης στην ψυχή.

Όλα λευκά… Κι όταν λέμε όλα, το εννοούμε χωρίς ίχνος υπερβολής.

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Δέντρα, δρόμοι, μπαλκόνια, στέγες, όλα αξεχώριστα κάτω από αυτό το πέπλο του χιονιού, σαν ζωγραφιά αγίων που σπάνια βλέπουμε.

Μια τέτοια μέρα ξημέρωσε σήμερα.

Κι η ώρα περνά, η εικόνα δεν αλλάζει. Όσο κι αυτή η μέρα γερνά και πλησιάζει προς τη χάση της, βάζει υποψηφιότητα να γίνει μια πολύ δυνατή ανάμνηση.

Οι δρόμοι είναι έρημοι, η επιβλητική Λεωφόρος Γούναρη, καθημερινά κατάφορτη από ανθρώπους κι αυτοκίνητα, τώρα είναι άδεια.

Το κρύο περονιάζει τα κόκαλα όποιου τολμηρού βγει από το σπίτι – είτε γιατί έτσι θέλει είτε γιατί σκληρά κι ανελαστικά πρέπει. Από κάποια χαραμάδα του παραμυθιού τρυπώνει η πραγματικότητα.

Κι έτσι, όπως η διέξοδός μας προς τον έξω κόσμο είναι τα ΜΜΕ με πραγματικά ηρωικούς συναδέλφους «ακροβολισμένους» σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας, τα ακούσματα «μουντζουρώνουν» την ονειρική εικόνα, κόβουν βίαια την αφήγηση του παραμυθιού.

Χιόνια και στην Αλπική Γλυφάδα

Ακούω για νεκρούς από αυτές τις πρωτοφανείς καιρικές συνθήκες.

Μαθαίνω για περιοχές της Αττικής και της Εύβοιας βυθισμένες δεκάδες ώρες στο σκοτάδι. Φτάνουν νέα για άστεγους που έχουν ξυλιάσει στο κέντρο της Αθήνας και το παραμύθι, πάει, χάλασε.

Το σώζουν πάλι τα παιδιά, όπως γίνεται πάντα.

Το μάτι δραπετεύει από μια τζαμαρία και στέκει στον χιονοπόλεμο δύο πιτσιρικάδων με μάσκες που κάτω από το βλέμμα των γονιών της παίζουν χιονοπόλεμο. Πόσο απλή, μα την ίδια στιγμή ελπιδοφόρα εικόνα…

Και πόσο πιο ελπιδοφόρα θα γίνει όταν νικήσουμε αυτό το κακό φάντασμα της πανδημίας, λείψουν οι μάσκες και ανθίσουν ξανά τα παιδιάστικα χαμόγελα, που το φως τους τόσο έλειψε μαζί με όλα τα άλλα…

Κακοκαρία «Μήδεια» και στη Γλυφάδα

Συνεχίζω να περιδιαβαίνω το σχεδόν πρωτόγνωρο λευκό τοπίο χωρίς να κουράζεται το μάτι.

Και σκέφτομαι ότι όλο αυτό θα ήταν ένα μαγικό παραμύθι, σκαρωμένες στιγμές της παιδικής μας φαντασίας, αν είχε μονάχα τη νεράιδα του χιονιού και δεν έμπαιναν απρόσκλητοι οι

–πέρα για πέρα– αληθινοί «δράκοι» των προβλημάτων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWS2U ΣΤΟ INSTAGRAM