Για να γνωρίσεις καλά τον Θάνο Μικρούτσικο και αφού τον αναλύσεις, να αποθεώσεις, εν τέλει, το σύνθετο, αλλά τόσο γήινο ψηφιδωτό του, πρέπει να κάνεις έναν συνδυασμό εικόνων και λέξεων του.
Και τότε συναντάς μπροστά σου έναν κορυφαίο καλλιτέχνη, γητευτή της μουσικής. Ακούς και διαβάζεις έναν βαθύ στοχαστή, έναν φιλόσοφο της ζωής, έναν ποιητή των ήχων, ένα βαθιά πολιτικό ον, έναν διαρκή ταξιδευτή της σκέψης μα κι έναν γαλήνιο παρατηρητή του φαναριού του Ελ Ασχράμπ από το ησυχαστήριο του στα Καπετανιανά, της Κρήτης.
Και τότε εξηγείς τα πάντα: Πρώτα από όλα γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος δεν πρόκειται, ποτέ, να θεωρηθεί ξεπερασμένος…
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
«Το χαρακτηριστικό μου, για το οποίο χαίρομαι πάρα πολύ είναι ότι τα έργα μου αντανακλούν τη δραματική συγκυρία της εποχής» έλεγε σε συνέντευξη του τον Μάρτιο του 2018 στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Και δεν είχε καθόλου άδικο. Ο άνθρωπος που δεν κουράστηκε ποτέ να γράφει νέες σελίδες με φρέσκους πρωταγωνιστές γιατί αγαπούσε τη νέα γενιά κάθε καιρού και ήξερε να ξεδιαλύνει το ταλέντο…
Είχε πάντοτε εύκαιρο το χιούμορ και ετοιμοπόλεμη την αισιοδοξία, ακόμη κι όταν η αρρώστια τον βάραινε…
«Μπροστά μου το αχανές Λιβυκό. Το “απροσμέτρητο νερό” που λέει και ο ποιητής. Δεξιά στο βάθος δεν φαίνεται το φανάρι του Ελ Ασχράμπ. Πριν λίγο καιρό έσβησε απότομα. Αύριο ξεκινώ το ταξίδι για να το ανάψω πάλι», έγραψε στο Facebook, όταν έμαθε ότι έχει μπροστά του την τιτάνια μάχη.
Ένα χρόνο χωρίς τον Θάνο Μικρούτσικο
Σήμερα ένα χρόνο από τη μέρα που ο Θάνος Μικρούτσικος άλλαξε διάσταση, ταξιδεύουμε στην κληρονομιά του, όλη έμψυχη, αφού ο Θάνος έδινε ψυχή, στα λόγια και στη μελωδία, αλλά έχτισε και δυο γενιές κορυφαίων ερμηνευτών οι οποίοι είναι ήδη κομμάτι της πολιτιστικής μας βίβλου…
Αρκεί να αναφερθούν τα ονόματα για να δικαιωθούν τα λεγόμενα: Χάρις Αλεξίου, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Νταλάρας, Κούτρας, Αιμιλία Σαρρή, Κατσιμιχαίοι, Ρίτα Αντωνοπούλου, Νέγκα, Πασχαλίδης, Θηβαίος, όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι που είτε ανακάλυψε, είτε εξέλιξε ο Θάνος Μικρούτσικος… Ογκόλιθοι όλοι τους…
Κι ο ταξιδευτής που δε φοβόταν να ψάχνει διαμάντια
Έτσι αντάμωσε τον μεγάλο «καταραμένο» - από μια άποψη -ποιητή τον θαλασσοδαρμένο καρπό της μακρινής Μαντζουρίας τον Νίκο Καββαδία κι έπλεξαν οι δυο τους, έναν μύθο. Από τότε «χόρευε πάνω στο φτερό του Καρχαρία», ο Θάνος Μικρούτσικος.
Ο ατόφιος σκεπτόμενος αριστερός, που τριαντάρης ακόμα, έβαλε θαρρετή πολιτική σφραγίδα, με την πρωτοποριακή «Καντάτα για τη Μακρόνησο» και άλλα πολιτικά τραγούδια.
Ο διάδοχος της Μελίνας στο υπουργείο πολιτισμού που στέγνωσε την ψυχή του για αυτόν, παραμένοντας επί πρωθυπουργίας του Κώστα Καραμανλή, στην προεδρία του φεστιβάλ Πάτρας. Κι είχε το θάρρος να πει δημόσια «ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν φίλος μου, αλλά μετά το Καστελόριζο, τον διέγραψα».
Κάποτε μελοποίησε τους αριστουργηματικούς στίχους του Άλκη Αλκαίου «Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί ,πάντα γελαστοί και γελασμένοι» κι έβαλε με όχημα τη Θεϊκή φωνή του Μητροπάνου τη ζωή που τόσο αγάπησε, να ειρωνευτεί το θάνατο που τόσο αψήφησε ο ίδιος.
Σπονδή στο Θάνο Μικρούτσικο που λείπει σε άλλη διάσταση, εδώ και έναν ακριβώς χρόνο, είναι αυτές οι γραμμές. Όχι φτηνός, επετειακός θρήνος, αλλά θύμηση καθώς η ποίηση και η μελωδία πλημμυρίζουν τις γραμμές των Οριζόντων…
