Συνέντευξη στον Πέτρο Κατσουρίδη
Τα παραμύθια είναι ίσως τα πιο αρχαία αφηγήματα. Τα βρίσκουμε σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές και είναι εντυπωσιακό το πόσο μοιάζουν μεταξύ τους στην δομή, στην ουσία τους, αλλά και στα συμπεράσματα που βγάζουν. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι ακόμα και οι πιο πρωτόγονοι (και ίσως περισσότερο αυτοί) διέθεταν πάντα μέσα στο dna τους και στο ασυνείδητο τους καταγεγραμμένους τους αιώνιους μεγάλους νόμους που αν και αόρατοι διέπουν την ύπαρξη και την ζωή. Και νοιώθοντας τους βαθιά μέσα τους θέλησαν να τους επεξεργαστούν και να τους εκφράσουν.
Τα παραμύθια και το αναπόφευκτο
Κανόνες όπως η πάλη του καλού με το κακό, η θαυματουργή δύναμη της αγάπης αλλά και του φόβου που γεννάει την βία, οι συνέπειες των πράξεων και των σκέψεων μας, από τις οποίες δεν ξεφεύγει κανείς τελικά, η αναπόφευκτη κάθαρση που έρχεται στη ζωή και λύνει τα πάθη των θνητών μέσα από μια δική της δικαιοσύνη. Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι στα παραμύθια δεν υπάρχει τυχαία σύμπτωση, όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή των ηρώων τους είναι ασυμπτωματικά και προκύπτουν μέσα από μια θεία ενορχήστρωση των πεπραγμένων τους μέσα στον χωρόχρονο εκεί όπου που ενώνονται όλες οι υπάρξεις σε ένα απόλυτο Ένα. Γεγονός που επαληθεύεται αργότερα τόσο μέσα από τις θεωρίες του Γιούνγκ, όσο και από την κβαντική φυσική.
Αποσυμβολισμός παραμυθιών
Στην Ελλάδα τα πρώτα παραμύθια είναι οι μύθοι που έγιναν η γενεσιουργός αιτία για τα ομηρικά έπη και για τις τραγωδίες. Ο κύκλος των Ατρειδών, του Τρωικού πολέμου, ο κύκλος του Θησέα αλλά και όλες οι ιστορίες πάνω και γύρω από την γένεση των Θεών, των ημίθεων και του κόσμου δεν είναι παρά ευφάνταστα εξαιρετικά παραμύθια που μέσα από την πλοκή τους συμβολίζουν και εξηγούν την ανθρώπινη εμπειρία για τον κόσμο, τον χρόνο και την ζωή αλλά και τον θάνατο. Αυτά τα ίδια σύμβολα με άλλα ονόματα και με μικρές διαφορές τα συναντάμε και στα παραμύθια των άλλων λαών από την ανατολή ως την δύση. Για αυτό τα παραμύθια έχουν την δύναμη να μας γοητεύουν πάντα όσες φορές κι αν τα διαβάσουμε ή τα ακούσουμε. Γιατί αναγνωρίζουμε στις ιστορίες και στα πεπραγμένα των ηρώων τους, αντιστοιχίες της ζωής του καθενός, τους πόθους και τα πάθη μας. Τους κανόνες που ανακαλύπτουμε ότι διέπουν τις ζωές μας. Και πάνω απ’ όλα βλέπουμε το φως από αλήθειες που ακόμα κι αν δεν τις έχουμε συνειδητοποιήσει, υπάρχουν γραμμένες και φυλαγμένες μέσα στις ψυχές μας.
Μέσα από αυτά αναγνωρίζουμε τις αιτίες από πολλές ταλαιπωρίες που προκύπτουν από τα πάθη μας κι από το ξεστράτισμά μας από το Φυσικό. Γιατί στα παραμύθια όπως και στο Σύμπαν το Φυσικό είναι η αρμονία η καλοσύνη και η αγάπη, όχι σαν απλό συναίσθημα αλλά σαν μια βαθιά απόφαση (όπως γράφει και ο Έριχ Φρομ στην «Τέχνη της Αγάπης») μια απόφαση που έρχεται όχι μόνο από την καρδιά αλλά από το ίδιο το Πνεύμα, από την Ενότητα των υπάρξεων. Με λίγα λόγια η Αγάπη νικά, αλλά μόνο όταν αυτή οδηγήσει τον ήρωα σε μια υπέρβαση. Γιατί τι άλλο μας διηγούνται τα παραμύθια παρά το δρόμο της προσωπικής μας υπέρβασης, αυτής της υπέρβασης που θα κάνει την ζωή μας να αξίζει και νικάει ακόμα και τον θάνατο, κάνοντας τον ασήμαντο. Άλλωστε, ζωή που δεν αξίζει να την χάσεις για κάτι υψηλότερο, για κάτι καλύτερο, για κάτι που αγαπάς… δεν είναι ζωή, παρά επίγειος θάνατος και σήψη. Για αυτό οι ήρωες των παραμυθιών και των μύθων τολμούν, βάζουν στοιχήματα υπαρξιακά με τέρατα, αγωνίζονται με μάγους και θεριά και νικούν χάρη στο μεγάλο ψυχικό τους σθένος. Χάρη στην υπέρβαση του «μικρού» τους εαυτού που ξαφνικά γίνεται μεγάλος.
