Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν συμπατριώτης του σημαντικού Έλληνα φιλοσόφου, αλλά και θεμελιωτή αρχών των Μαθηματικών και της Γεωμετρίας, Πυθαγόρα, αλλά και του κορυφαίου φιλόσοφου Επίκουρου
Και μπορεί να μην διατύπωσε το Πυθαγόρειο Θεώρημα ή να μην δημιούργησε κάτι αντίστοιχο του Επικούριου Κήπου, ανακάλυψε όμως μονοπάτια της Ελληνικής ψυχής και τα περπάτησε γλυκαίνοντας τα με τέχνη, ταλέντο, γέλιο μα και θυμοσοφία.
Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Την μάθαινε από μικρός, εκεί στο Βαθύ της Σάμου – αλλά κι αργότερα όταν ανέβηκε στην Αθήνα, στα 18 του. Κι έτσι όταν έφτασε στο σημείο να μοιραστεί το ατόφιο ταλέντο του, από το πανί και το σανίδι, με το κοινό ήξερε τι «τραβάει η ψυχή του κόσμου» –για αυτό και αγαπήθηκε.
Στην Αθήνα ήρθε για να ακολουθήσει το όνειρό του
Όσο πήγαινε σχολείο άλλωστε, είχε δουλέψει από «μικρός» στο μπακάλικο ενός θείου του, ως και βοηθός καραγκιοζοπαίχτη και μηχανικού προβολής. Στην Αθήνα ήρθε το 1928, για να ακολουθήσει το όνειρό του και ξεκίνησε… ανορθόδοξα μπουκάροντας στο θέατρο «Έντεν», στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Βασίλης Αυλωνίτης, κερδίζοντας και τον πρώτο του μικρό ρόλο στο έργο «Λοβιτούρα».
Λίγοι ξέρουν πως ότι πήραν γενιές και γενιές από το ταλέντο και τη διαδρομή του Σταυρίδη, στο θέατρο και στο σινεμά, το χρωστούν σε … ένα μπουκάλι ούζο, ένα σούρουπο του 1929, πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.
Και τούτο γιατί αν και ο Σταυρίδης ξεκίνησε στο νησί του με πολύ καλούς οιωνούς, ωστόσο, η συνέχεια δεν ήταν αυτή που είχε ονειρευτεί. Κι αυτό διότι, όταν ήρθε στην Αθήνα, με «φτερά στα πόδια» στην αρχή, δεν έρχονταν προτάσεις για δουλειά, ενώ οι απορρίψεις και τα αρνητικά σχόλια τον πίκραιναν και είχαν αρχίσει να τον απογοητεύουν βαθιά.
Η άγνωστη απόπειρα αυτοκτονίας
Η μοναδική πρόταση που δέχθηκε από το θέατρο «Έντεν» να παίξει δίπλα στην Κούλα Γκιουζέπε αποδείχθηκε καταστροφική εισπρακτικά. Έτσι, πήρε την απόφαση να ανέβει στην Ακρόπολη, μαζί με ένα μπουκάλι ούζο, για να αυτοκτονήσει.
Όμως, το ούζο λειτούργησε όπως ένα σούρουπο σε ειδυλλιακό ακρογιάλι, νικώντας κατά κράτος τους δαίμονες που τον είχαν κυριεύσει, προσφέροντάς του ακόμη μια ευκαιρία, που την άρπαξε από τα μαλλιά, για να αποδείξει το πηγαίο ταλέντο του.
Σύμφωνα με μιαν άλλη εκδοχή ο Νίκος Σταυρίδης είχε πιει τόσο πολύ – είχε σχεδόν αδειάσει την μπουκάλα με το αψύ πιοτό – που… ξέχασε για ποιον λόγο ανέβηκε στον Ιερό βράχο της Ακρόπολης να αυτοκτονήσει και για αυτό το… ανέβαλε!
Ο δρόμος προς την επιτυχία
Κι ύστερα δεν πέρασε πολύς χρόνος για να «ανοίξει το βιβλίο των καλών κριτικών», στο θεατρικό σανίδι. Γιατί η πόρτα του κινηματογράφου που οδήγησε τον «πονηρό Σαμιώτη» στην απόλυτη καταξίωση, άνοιξε αρκετά αργότερα όταν το Ελληνικό σινεμά είχε μόλις ξεφύγει από την πρώτη εμβρυακή του φάση.
Το 1950 πέρασε στον τότε ανερχόμενο ελληνικό κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην γλυκύτατη κωμική ηθογραφία «Έλα στο Θείο» του Νίκου Τσιφόρου, στην οποία είναι εκπληκτικός στο ρόλο του χαραμοφάη ανιψιού που θέλει να κληρονομήσει τον μεγαλομπακάλη θείο.
Το 1953 θα ακολουθήσει η τεράστια επιτυχία «Η Ωραία των Αθηνών» με την Γεωργία Βασιλειάδου, τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Βασίλη Αυλωνίτη, τη Σμαρούλα Γιούλη και τη Σπεράντζα Βρανά, πετυχαίνοντας ένα μικρό θρίαμβο ως «Κοσμάς Χλες» και μπαίνοντας ανάμεσα στους μεγάλους κωμικούς της εποχής.
