Πώς βρέθηκε μια μικρή «Σαντορίνη» στην αυλή ενός σπιτιού, σε μια άσημη πόλη της Ολλανδίας; Και πώς γίνεται μερικά κομμάτια φελιζόλ να θυμίζουν σε εκπληκτικό βαθμό ελληνικό νησί; Αυτά διερωτώνται με περιέργεια και θαυμασμό οι περαστικοί από την κατοικία του κ.Φερ Γκερτς στο Μπέργκερ Οπ Ζούμ, κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο.

Του Δημήτρη Μπούρα

Οπως και να ‘χει, το κομψοτέχνημα του συνταξιούχου με τα θαυματουργά χέρια από τον ολλανδικό νότο κλέβει τις εντυπώσεις. Δεν πρόκειται για μια ακόμη μακέτα, αλλά για ένα πραγματικό έργο τέχνης με απίστευτες λεπτομέρειες άριστα σχεδιασμένες από την αρχή ως το τέλος. Είναι όλα εκεί: τα σπίτια, οι εκκλησίες, οι καρέκλες στα μπαλκόνια, οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες. Μικροσκοπικά αλλά και τόσο αληθοφανή ταυτόχρονα. Και όλα αυτά με μηδενικό κόστος, αφού τα υλικά που χρησιμοποιεί μοιάζουν με απορρίμματα στα μάτια των περισσοτέρων.

Οταν το news2u.gr συνομίλησε μαζί του μέσω zoom στο φόντο φαινόταν η μινιατούρα που καταλάμβανε ένα ολόκληρο δωμάτιο. «Αυτό είναι μόνο το 30%» μας ενημέρωσε προς μεγάλη μας έκπληξη.

«Το υπόλοιπο 70% το φυλάω σε κούτες. Πριν από δύο εβδομάδες εδώ στην Ολλανδία γιορτάζαμε τα γενέθλια του βασιλιά μας κι έτσι το έστησα ολόκληρο στην αυλή, ώστε να μπορούν όλοι να το δουν στην πλήρη έκτασή του» πρόσθεσε.

Η ιδέα για αυτό το πρότζεκτ προέκυψε κατά τις διακοπές του στην Ελλάδα με τη σύζυγό του, Βιλ. «Εχουμε έρθει στη χώρα σας 15-20 φορές. Η πρώτη φορά ήταν πριν από 40 χρόνια στη Ρόδο. Εκτοτε έχουμε επισκεφτεί πολλά από τα νησιά, την Πάρο, τη Νάξο, τη Σέριφο, τη Σύρο, τη Μύκονο, τη Σίφνο, την Κρήτη», είπε.

«Και τη Σαντορίνη, να υποθέσουμε» του επισημάναμε με περιπαικτική διάθεση. «Φυσικά, και στη Σαντορίνη. Ξέχασα να την αναφέρω;» αποκρίθηκε γελώντας. «Παραμένει ένα πολύ όμορφο μέρος, αν και πλέον έχει πολλούς περισσότερους τουρίστες σε σχέση με το παρελθόν» συμπλήρωσε.

Για την ακρίβεια, όπως μας διευκρίνισε, η μακέτα δεν αποτελεί αντίγραφο της Σαντορίνης. Πρόκειται περισσότερο για ένα ελληνικό νησί της φαντασίας του, με τα παραδοσιακά λευκά σπίτια, το κυρίαρχο μπλε χρώμα, τις εκκλησίες κ.λπ. Αν και ο ίδιος παραδέχτηκε ότι μέρος του έργου είναι εμπνευσμένο από την αγαπημένη του Οία, την οποία έχει επισκεφτεί αρκετές φορές.

Οταν ξεκίνησε να το κατασκευάζει πριν από 30 χρόνια ούτε ο ίδιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα έφτανε κάποια στιγμή να καταλαμβάνει εμβαδόν 10 τ.μ. «Και το συνεχίζετε μέχρι σήμερα;» τον ρωτήσαμε απορημένοι. «Γιατί όχι; Δεν βιάζομαι να το τελειώσω» αντέτεινε με χιούμορ. Και εξήγησε: «Είναι το χόμπι μου. Κάθε χρόνο προσθέτω κι ένα μικρό τμήμα. Αλλά το κάνω με την ησυχία μου».

Εξάλλου, έχει τόσα χόμπι, όπως η ποδηλασία, η κηπουρική, η μουσική, το διάβασμα, η μαγειρική, οπότε δεν έχει πάντα χρόνο για να ασχοληθεί με τον μοντελισμό.

Είναι κάπως οξύμωρο, τόνισε, γιατί το πρότζεκτ είναι ήδη ολοκληρωμένο αλλά επί της ουσίας δεν τελειώνει ποτέ. «Αν το αφήσω ως έχει είναι έτοιμο και ολόκληρο, αλλά προσθέτω συνεχώς μικρά τμήματα».

Οσο για τον χρόνο που έχει αφιερώσει για την κατασκευή του η σωστή απάντηση πιθανότατα είναι «όλη του τη ζωή, ένα κομμάτι κάθε φορά». «Εξαρτάται από τη διάθεση, την έμπνευση και τη συγκέντρωσή μου κάθε φορά. Μπορεί τη μια μέρα να κάθομαι απλώς και να το χαζεύω ή να σκέφτομαι πώς θα το συνεχίσω. Αλλες μέρες μπορεί να φτιάχνω μόνο τις καρέκλες, τα τραπέζια, τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες. Ολα αυτά τα κάνω με μεγάλη λεπτομέρεια, οπότε χρειάζεται αρκετός χρόνος. Ενα μικρό σπιτάκι μπορεί να μου πάρει από μερικές ώρες μέχρι και ολόκληρη την ημέρα για να το τελειώσω» επισήμανε.

Μια από τις πιο αγαπημένες του στιγμές αυτής της ενασχόλησης είναι η συμμετοχή σε διάφορες εικαστικές εκθέσεις, στις οποίες ο κόσμος έχει την ευκαιρία να θαυμάσει από κοντά το δημιούργημά του. Ωστόσο, η μεταφορά του τεράστιου εκθέματος αποδεικνύεται σωστός «πονοκέφαλος», αφού χρειάζεται τη βοήθεια μεταφορικής για να εκτελέσει τη «μετακόμιση» του όχι και τόσο… μικρού «νησιού».

Τα διάφορα τμήμα πρέπει να βγουν από τις 14-15 κούτες, να συναρμολογηθούν - κάτι που απαιτεί τουλάχιστον 2 ώρες - και αφού τελειώσει η έκθεση να ακολουθηθεί η αντίστροφη διαδικασία της αποσυναρμολόγησης, επανατοποθέτησης στα κουτιά και επιστροφής στο σπίτι.

Ενα από τα όνειρά του, πάντως, είναι να καταφέρει κάποια στιγμή να φέρει την περίτεχνη κατασκευή του στην Ελλάδα, αν και ένα τέτοιο εγχείρημα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο. «Θα το ήθελα πολύ αλλά η απόσταση είναι μεγάλη και το κόστος ακόμη μεγαλύτερο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε τα καταφέρω» υπογράμμισε ο κ. Γκερτς.

Οσο για την επόμενη επίσκεψή του στη χώρα μας, αυτή μάλλον θα αργήσει λίγο λόγω της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί με την πανδημία. «Νομίζω ότι φέτος δεν θα καταφέρουμε να έρθουμε με τη σύζυγό μου, αν και θα το θέλαμε πολύ. Εξαιτίας του κορονοϊού, κάθε χώρα έχει τους δικούς της περιορισμούς, οι οποίοι αλλάζουν διαρκώς ανάλογα με την εξέλιξη της διασποράς του ιού. Οπότε είναι δύσκολο να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό. Στην Ολλανδία πολλές δραστηριότητες εξακολουθούν να είναι κλειστές. Η εστίαση επιτρέπεται μόνο σε εξωτερικούς χώρους. Τα κρούσματα παρουσιάζουν πτωτική τάση, αλλά παραμένουν ακόμη σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ισως να έρθουμε του χρόνου, εφόσον τα πράγματα θα είναι καλύτερα» υπογράμμισε.

Οι ενδιαφερόμενοι, για την ώρα, έχουν την ευκαιρία να βλέπουν το «νησί» του κ. Γκερτς διαδικτυακά μέσα από την ιστοσελίδα του fergeerts.nl. Κάποιοι είχαν την τύχη να το δουν από κοντά, όταν είχε στηθεί για επίδειξη σε ελληνικά εστιατόρια της περιοχής. Μάλιστα, ο ιδιοκτήτης ενός εξ αυτών έμεινε τόσο εντυπωσιασμένος που του ζήτησε να φτιάξει μια αντίστοιχη μικρογραφία της Ακρόπολης.

Αλλά ο κ. Γκέρτς επιμένει πως πρόκειται για ένα χόμπι, οπότε δεν δημιουργεί κατά παραγγελία ούτε επί πληρωμή, παρά μόνο όταν έχει έμπνευση. «Το κάνω για να ευχαριστήσω αυτούς που το βλέπουν, θέλω να το απολαύσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Για αυτό προσπαθώ να βρίσκω χώρους, όπου θα μπορώ να εκθέσω το πρότζεκτ μου. Μου αρέσει η αλληλεπίδραση με τον κόσμο, τα χαμόγελα στα πρόσωπά τους όταν το αντικρίζουν. Αυτός, εξάλλου, είναι ο στόχος», διευκρίνισε.

Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει αναφώνησε «ευχαριστώ» στα ελληνικά, αποκαλύπτοντας ότι έχει κάνει για ένα χρόνο μαθήματα στη γλώσσα μας. Δεν μπορούμε να πούμε ότι μας εξέπληξε. Είναι προφανές πως ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς του κ. Γκερτς ανήκει στην Ελλάδα.