«Έζησα 42 χρόνια. Και καλά και άσχημα. Σκεφτείτε τώρα τι θα κάνετε εσείς»

Άρης

Ήταν 15 Ιουνίου του 1945, στη χαράδρα του Φάγγου στον Αχελώο ποταμό, όταν ο Άρης Βελουχιώτης, ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ, έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Θανάσης Κλάρας ήταν η μεγαλύτερη φυσιογνωμία του αντιστασιακού αγώνα, ο λαϊκός ήρωας που αντιστάθηκε στον ξένο και τον ντόπιο κατακτητή. Ήταν και είναι το σύμβολο και η ελπίδα της ελευθερίας και της αντίστασης, σε έναν τόπο που πέρασαν από πάνω του «αράδα βάρβαρες φυλές».

 Ο άνθρωπος που πίστεψε και οργάνωσε το αντάρτικο, ο αρχηγός του ΕΛΑΣ (Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Αγώνα) και στέλεχος του ΚΚΕ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η δράση του στην αντίσταση ήταν πλούσια και αποτελεί ένα ιστορικό πρόσωπο με πολλούς υποστηρικτές, αλλά και επικριτές, ανάμεσα στους ιδεολογικούς του αντιπάλους.

Άρης

Ο Άρης διαφώνησε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αν και την υπέγραψε, όπου οι κομμουνιστές παρέδωσαν τον οπλισμό τους και αποστρατεύτηκαν.

Ίδρυσε το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ) και τον νέο ΕΛΑΣ, με στόχο τον αγώνα εναντίον των Άγγλων. Η δράση του ήταν ενάντια στην απόφαση του κόμματος, το οποίο κατηγορούσε ότι «πρόδωσε τον απλό αντάρτη».

 Ανέβηκε στα ορεινά της κεντρικής Ελλάδας, ενώ ο Ζαχαριάδης τον χαρακτήρισε «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο», βγάζοντας απόφαση με σύνθημα «ούτε φαΐ ούτε νερό στον Άρη».

Οι τελευταίες στιγμές και η αυτοκτονία

Μία από τις επίσημα καταγεγραμμένες εκδοχές για τις τελευταίες στιγμές του Βελουχιώτη είναι αυτή του συντρόφου και αυτόπτη μάρτυρα της αυτοκτονίας, Βαγγέλη Γκονέζου.

Άρης

Ο Γκονέζος μετά τον θάνατο του αρχηγού του περιέγραψε όσα έζησε σε μέλη του κόμματος. Λίγους μήνες αργότερα, αφηγήθηκε την ιστορία στον Αλέκο Κουτσούκαλη, ο οποίος την κατέγραψε στο βιβλίο «Η Εθνική αντίσταση του νομού Άρτας 1940-5» και το 1976 η διήγηση δημοσιεύτηκε στα «Νέα», έπειτα από συνέντευξη που έδωσε στον Δημήτρη Γουσίδη: «Το μεσημέρι 15-6-45 έφθασε ο στρατός κι έπιασε όλα τα γύρω υψώματα. Βρεθήκαμε τώρα κυκλωμένοι. Η κατάστασή μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ο ήλιος είχε βασιλέψει και περιμέναμε με αγωνία πότε θα νυχτώσει για να κινηθούμε και να βγούμε από τον κλοιό.

Ο εχθρός μάς πρόλαβε. Έπιασε τους δυο παρατηρητές χωρίς να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά. Φαίνεται πως παραδόθηκαν. Γιατί ενώ ήσαν δύο, η σύνδεση γινόταν κάθε μισή ώρα κι ο εχθρός βρισκόταν στα γύρω υψώματα, νομίζω πως όταν κινδυνεύει κανείς δεν κοιμάται εύκολα. Κι ακόμα το μέρος τούς επέτρεπε να σημειώσουν την κίνηση του εχθρού με μια τουφεκιά και να συμπτυχθούν εύκολα. Ο εχθρός χρησιμοποιώντας το πλεονέκτημα αυτό και με τη βοήθεια των παρατηρητών, μας πλησίασε και μας αιφνιδίασε με τα πυρά του.

Το μέρος ήταν ακατάλληλο για άμυνα. Ο Άρης ψύχραιμα δίνει εντολή: Σημείο συγκέντρωσης κάτω στο ποτάμι. Όλοι κατηφορίσαμε, ο καθένας όπως μπορούσε γρηγορότερα, χωρίς να διαλέγει δρομολόγιο και να κοιτάζει πού βρίσκεται ο διπλανός του, και τούτο για ν’ αποφεύγουμε τα πυρά του εχθρού. Δεκαεννέα σύντροφοί μας είχαν φτάσει στο ποτάμι όταν εμείς οι πέντε, Άρης, Τζαβέλλας, Λέων, γερο-Κόζιακας κι εγώ, βρισκόμαστε πολύ ψηλά στη ρεματιά της Κερασιάς. Αργοπορήσαμε γιατί κατεβαίνοντας το απότομο και βραχώδες αυτό μέρος, ο Άρης έπεσε και χτύπησε πολύ άσχημα στη σπονδυλική στήλη. Όσο το χτύπημα ήταν ζεστό προχωρούσε μόνος του, στη συνέχεια τον βοήθησα κι εγώ, ώσπου φθάσαμε και σταματήσαμε σ’ ένα σημείο της ρεματιάς που βρίσκεται κάτω από το ύψωμα που λέγεται Μούλκες. Η ώρα θα ήταν 9 μ.μ. Από την απέναντι πλευρά του Μυροφύλλου, ένα εχθρικό πολυβόλο χτυπούσε κατ’ άξονα τη ρεματιά. Μπροστά μας σκοτώνεται ο γερο-Κόζιακας και πιο κάτω τραυματίζεται ο Λέων, από ένα κομματάκι νικελίου εκρηκτικής σφαίρας, στο δεξιό μέρος του μετώπου πάνω από το μάτι και γυρίζει πίσω γεμάτος αίματα.

Για μια στιγμή ακούω από το στόμα του Άρη να λέει: "Έζησα 42 χρόνια, έζησα και καλά και άσχημα. Κοιτάξτε εσείς τι θα κάνετε τώρα, γεια σας". Βγάζει το πιστόλι του κι αυτοκτονεί. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τη σκέψη του, ούτε και να αντιδράσω. Ύστερα από το ανεπάντεχο αυτό γεγονός, την αυτοκτονία του Άρη, προχωρήσαμε με τον Λέοντα λίγα μέτρα πιο κάτω και συναντήσαμε τον Τζαβέλλα. "Γιάννη", του είπα, "ο αρχηγός αυτοκτόνησε".

Αμέσως ο Τζαβέλλας, που ψυχή του ήταν ο Άρης, γύρισε πίσω κι αφού σταμάτησε αριστερά από τον νεκρό αρχηγό, άνοιξε μια χειροβομβίδα, την κράτησε στα χέρια του κι αυτοκτόνησε. Στο σημείο αυτό της ρεματιάς και κάτω από το υψωματάκι Μούλκες έμειναν για πάντα οι τρεις σύντροφοί μας».

Άρης

Η διαπόμπευση των νεκρών

Τα άψυχα σώματα, μετά την αναγνώριση, αποκεφαλίστηκαν. Τα δύο κεφάλια περιφέρθηκαν σε διάφορα χωριά, όπου γίνονταν γλέντια, για να καταλήξουν στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα. Εκεί τα κρέμασαν και ακολούθησε μεγάλη γιορτή με νταούλια και χορούς.

Ο Βαγγέλης Γκονέζος περιγράφει το περιστατικό: «Την άλλη μέρα, 16.6.45, πρωί πρωί κατέβηκε στη ρεματιά μια διμοιρία στρατού με τους δύο παρατηρητές μας. Περάσανε από κοντά μας σε απόσταση ενός μέτρου, γιατί δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Τους μετρήσαμε, ήταν 33 τον αριθμό. Τους δικούς μας φαίνεται πως τους πήραν για ν’ αναγνωρίσουν τους νεκρούς. Ύστερα από αρκετή ώρα κι αφού τελείωσαν το βρώμικο έργο τους, ξαναγύρισαν από το ίδιο μέρος κι έφυγαν. Εκεί μέσα μείναμε 52 ώρες. Από 15 μέχρι 17 Ιούνη. Το βράδυ στις 17.6.45, μόλις νύχτωσε, βγήκαμε και προχωρήσαμε προς τους νεκρούς. Φθάνοντας, είδαμε ένα τρομερό θέαμα.

Εδώ η αντίδραση έδειξε όλη την απανθρωπιά, την κακία και το μίσος στους νεκρούς αγωνιστές του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα. Θέλησε, χωρίς σεβασμό προς τους νεκρούς, να τους εκδικηθεί με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Τον Άρη, αφού τον ξεγύμνωσαν και του πήραν τη στολή και τον οπλισμό του, του κόψανε το κεφάλι, τα χέρια από τους ώμους και τα πόδια από τα γόνατα και κάτω. Του Τζαβέλλα του κόψανε το κεφάλι και το δεξί χέρι. Πραγματικά φριχτό θέαμα».

Άρης

Σήμερα, ο Άρης Βελουχιώτης είναι ένα πανεθνικό σύμβολο αγώνα και αντίστασης. Φωτεινό παράδειγμα για τους υποδουλωμένους λαούς, τιμάται από συλλογικότητες και αριστερά, δημοκρατικά κινήματα σε όλο τον κόσμο.